Het was 11 oktober 2019 en het regende. Het regende al de hele dag en ik was moe. Het was donker en op het einde van mijn dag op de Lauriergracht ging ik nog even langs Keycolor fotolab om wat scans op te halen. Ik wachtte rustig op mijn scans, ietwat doorweekt en verfrommeld, toen Ans binnenkwam. Ik was direct gefascineerd door, zonder zweverig te klinken, haar aura. Iets van binnen zei, Nanda zeg iets. Maar ik was moe en zei niets. Mijn blik viel op haar bestelling met prints en ik sloeg haar naam op. Eenmaal thuis met een glas rode wijn e-mailde ik haar direct een mail die ik typte net zoals ik dit bericht typ. Het gaat vanzelf, alsof iets of iemand anders het overneemt en ik gewoon schrijf. We hadden direct een klik via de mail en we spraken af. Ans is ontzettend getalenteerd, prachtig, maar ook heel fijn om mee te zijn. Ik voelde me meteen welkom in haar atelier. Zoals ik dat bij veel kunstenaars heb, ik voel me rustig en fijn, alsof ik er simpelweg “mag” zijn. De ruimtes inspireren mij, en ik denk aan mijn oma. Ans’ atelier voelt als een warme deken. We flowden door ons gesprek en ik maakte een paar foto’s met de rolleiflex van @paulhilkens. Ik ging de deur uit met een soort tevreden glimlach die de rest van de dag bleef zitten. We bleken wel wat van elkaar weg te hebben. Wil je net als ik meer weten over Ans, lees dan haar boek “masker af”. Het is heel open en intiem, en je kan er misschien wel wat van leren.